Koning Cor en koningin Ona

Er was eens een koning, Cor, en een koningin, Ona.

Samen met hun hofhouding woonden ze in een prachtig kasteel in het centrum van hun land, Grijsland. Hoewel het kasteel er langs de buitenkant uitzag als elk ander kasteel, moest je maar één voet binnen de poort zetten om te beseffen dat dit geen gewoon kasteel was. Integendeel.

De meest ingenieuze vondsten en hoogtechnologische snufjes maakten van het domein een waar artificieel paradijs. Nepvogels die, afhankelijk van het kapsel en dus het humeur van de koningin, hun serenade ten berde brachten. Een kunsthemel die natuurlijke zonneschijn nabootste, met  aanpasbare temperatuur. Nauwelijks van echt te onderscheiden achtergronddecors die je virtueel naar elk land konden doen verplaatsen. Inclusief beleving van het beklimmen van bergen, van het stappen door sneeuw of van het liggen aan het strand. Er stonden zelfs maaltijd-automaten waarbij koningin Ona op elk mogelijk ogenblik elke mogelijke suggestie kon instellen. Die dan binnen het kwartier dampend te voorschijn kwam. [Waarbij de eigenlijke keuken met alle werkkrachten vakkundig aan het zicht onttrokken werd. Wat je niet ziet, dat is er immers niet]

De koning en de koningin van Grijsland werden door al hun onderdanen op handen gedragen. Er heerste dan ook een enorme welvaart in het land. Iedereen schaarde zich als één man achter de slogan van het koningspaar: “Niets doen, doen we niet. Werk en je wordt sterk!” Wat overigens enkel gold voor de onderdanen, natuurlijk. Maar dat hoefde niet gecommuniceerd te worden.

Grijsland groeide en  bloeide. Figuurlijk. Riante villa’s met grote hoogtechnologische tuinen, chique sleeën die reden op de brede banen van het extreem uitgebreide wegennetwerk, plaatselijke luchthavens, grote winkelcentra, bedrijvencentra, fabrieken,...

De koning en de koningin waren dan ook extreem trots dat het bruto binnenlands product per inwoner in hun land een pak hoger lag dan waar dan ook ter wereld. Zodat ze het probleemloos konden financieren om hun afval te dumpen aan de andere kant van de wereldbol en om virtueel zuurstof te kopen uit hun buurlanden (om toch aan de milieunormen te kunnen voldoen, uiteraard).

Het leven in Grijsland leek dan ook perfect bevredigend te verlopen.

Tot op een dag...

Koningin Ona maakt een virtueel tochtje op haar virtueel paard. Wegens een plotselinge stroomonderbreking komt een fout in de programmering wel heel erg noodlottig aan het licht. In plaats van langzaam tot rust te komen, steigert het paard erg bruut en wordt koningin Ona meters ver de lucht in geslingerd... om exact te landen in het goed aan het oog onttrokken afvoerkanaal van chemische rommel en radioactieve bucht.

Ona’s geroep en gejammer (want eens je in zo’n kanaal ligt, ben je gewoon een mens zoals elk ander) gaat op in het oorverdovende getsjirp van de vogels. Die voor dit kapsel helaas niet voorgeprogrammeerd zijn en dus ook buggen...

Net op het moment dat Ona kopje onder dreigt te gaan, om te verdwijnen in de clandestiene ondergrondse riool richting buurland, gebeurt er echter een wonder... Ona wordt door een vliegende fee omhooggetrokken uit het water en netjes -hoestend en proestend- aan land gezet. Net zo snel als ze gekomen is, verlaat de fee de wereld. Maar niet voordat ze deze gevleugelde woorden tegen Ona spreekt: “Ik besmet jou met een virus. Jij zult na zeven dagen groen worden. Iedere inwoner van Grijsland die in jouw buurt komt, zul jij op jouw beurt met dit virus besmetten. Net zoals degenen die besmet zijn al wie bij hen in de buurt komt, zullen besmetten.”

Ona beleeft dit alles als in een droom en haast zich terug naar het kasteel om haar normale leven te kunnen hervatten. Hoewel de woorden van de fee de eerste dagen nog wel eens door haar hoofd spoken, zwijgt ze hierover als een graf. Ze legt de vloek naast zich neer en doet er helemaal niets mee. Integendeel. Elke rijkelijke douche maakt dat de woorden verder en verder drijven. Weg uit haar gedachten...

Tot op een dag, exact zeven dagen na het gebeurde, koningin Ona -onder diezelfde douche- ontdekt dat haar huid groen uit begint te slaan. Net zoals de huid van koning Cor. En de huid van de ganse hofhouding. Nu kan Ona natuurlijk niet langer zwijgen...

De ultieme poging van het regerende koningspaar om dit feit binnen de muren van het paleis te houden, mislukt al vanaf dag één. Het virus blijkt uitermate besmettelijk. Zodat hen niets anders rest dan de bevolking uiteindelijk toch in te lichten en op te dragen om thuis te blijven.

Aangezien echter het merendeel van de bevolking zich vast blijft houden aan het geloof dat dit om een smakelijke grap gaat, werken de maatregelen averechts. En zo gebeurt het dat in een mum van tijd alle inwoners van Grijsland besmet worden met het Ona-virus. En definitief groen worden.

Echter blijkt het Ona-virus een bijwerking te hebben die de fee niet vermeldde. En die als dusdanig niet onmiddellijk gelinkt wordt aan de besmetting.

Langzaamaan verandert er iets in het straatbeeld van Grijsland. Er komt meer groen op straat. Des te meer aangezien de groene mensen plotseling ook aangetrokken worden tot groen. Er worden bomen geplant, en struiken, en bloemen. Er worden parken aangelegd, er worden bossen aangeplant.

En nog steeds onder het motto: “Niets doen, doen we niet. Werk en je wordt sterk!” verandert de kleur van het landschap op korte tijd van grijs naar... groen. En rood van de rozen. En geel van de tulpen, en paars van de viooltjes, en roze van de anjers, en...

Met koningin Ona gaat het echter slecht. Heel erg slecht.

Ze kan zich onmogelijk verzoenen met haar nieuwe huidskleur en zakt weg in een diepe depressie. Waar alles terug grijs is...

Het hart van Koning Cor bloedt wanneer hij zijn ooit zo levenslustige echtgenote zo verschrikkelijk ziet lijden.

Dus springt hij -na zeven dagen van moed verzamelen- uit eigen beweging in het afvoerkanaal van chemische rommel en radioactieve bucht, dat zijn vrouw hem heeft gewezen. Wanneer ook Cor dreigt te verdrinken, voelt hij hoe hij omhoog getrokken wordt door de hand van een fee. Voordat hij ook maar één woord kan zeggen, verlaat de fee hem, terwijl ze de volgende gevleugelde woorden spreekt: “Ik besmet jou met een virus. Jij zult na zeven dagen je groene kleur verliezen. Iedere inwoner van Grijsland die in jouw buurt komt, zul jij op jouw beurt met dit virus besmetten. Net zoals degenen die besmet zijn al wie bij hen in de buurt komt, zullen besmetten.”

In de zevende hemel loopt koning Cor terug naar het paleis. Hij neemt zijn vrouw vast in een innige omhelzing. Samen haasten ze zich naar de torens van het kasteel en roepen ze het heuglijke nieuws uit over de hoofden van de inwoners.

En dan... gebeurt er iets onverwachts...  Iets waar koning Cor en koningin Ona geen rekening mee hadden gehouden...

Het nieuws van het nieuwe virus verspreidt zich als een lopend vuurtje over het ganse koninkrijk. Deze keer wordt het wèl meteen geloofd.

Maar in plaats van dat iedereen naar buiten rent om z’n normale huidskleur terug te krijgen, blijven de Grijslanders massaal in hun kot. Tussen het kleurrijke groen dat ze de voorbije weken zelf geplant hebben.

Geen haar op hun hoofd dat eraan denkt naar buiten te komen. Ze hebben namelijk iets ontdekt...  ze hebben leren genieten...  van hun groen. Van natuur. Van schoonheid. Van verwondering. Van energie. Van authenticiteit...

Ze waren net trots geworden op hun nieuwe kleurtje!

Wat er dan gebeurde met de koning en de koningin??

Wanneer vanop hun toren hun blik valt op al het groen in de straten, wanneer ze de glimlach zien op de gezichten van hun -skypende- onderdanen, wanneer de geur van natuur hun neusgaten vult, wanneer ze buiten het gezang van echte vogeltjes horen...  

duiken ze samen vol vertrouwen terug in het afvoerkanaal van chemische rommel en radioactieve bucht. In de hoop dat de fee hen opnieuw zal komen redden.

Wat uiteraard ook gebeurt.

Er is immers nog veel werk aan de winkel.

Grijsland moet veranderen in Groenland.

En daar kan een zuchtje magie wel bij helpen.

Groene magie, wel te verstaan...